Kvennalistinn bauð fram í öllum kjördæmum árið 1995. Hann fékk 4,9% atkvæða á landsvísu og þrjár þingkonur kjörnar. Árið 1983 fékk hann einnig þrjár þingkonur og 5,5% atkvæða, 1987 sex þingkonur og 10,1% atkvæða, árið 1991 fimm þingkonur og 8,3% atkvæða.
Í Reykjavík fékk listinn 7% atkvæða og tvær konur á þing, Kristínu Ástgeirsdóttur og Guðnýju Guðbjörnsdóttur. Í Reykjanesi 4,2% og eina þingkonu, Kristínu Halldórsdóttur.
Kvennalistinn var að bjóða fram í fjórða og síðasta skipti til Alþingis. Fyrir tíma Kvennalista var hlutfall kvenna 5% á Alþingi. Þegar hann hætti var hlutfallið orðið 25%. Þingkonur höfðu verið 3 og voru orðnar 16 eftir að Kvennalisti bauð fram í síðasta skipti árið 1995.
Þó að kosningaúrslitin hafi valdið vonbrigðum má segja að stóri sigurinn sé þessi mikla fjölgun kvenna á Alþingi.
Atburðarásin þetta kjörtímabil átti eftir að verða örlagarík. Á landsfundi á Úlfljótsvatni 1987 var samþykkt „að Kvennalistinn taki þátt í viðræðum um sameiginlegan málefnagrundvöll Kvennalista, Jafnaðarmanna, Alþýðubandalags og annarra hópa vegna alþingiskosninganna 1999“ Samþykktin leiddi til þess að fjöldi kvenna sagði sig úr Kvennalistanum.
Á landsfundi í Reykholti árið eftir lýsti fundurinn „yfir ánægju sinni með drög að málefnagrundvelli samfylkingar Samtaka um Kvennalista, Alþýðubandalags og Alþýðuflokks.“ Jafnframt samþykkti landsfundurinn „að taka þátt í sameiginlegu framboði þessara afla að þeim skilyrðum uppfylltum að fulltrúum Kvennalistans verði tryggt eitt af þremur efstu sætum í öllum kjördæmum.“ Sjá nánar skjöl frá landsfundunum.
